2020 a december to remember!
1989. Ik ben ruim zeven maanden in verwachting. De zwangerschap loopt niet helemaal zoals gewenst. Het kindje groeit niet goed genoeg. En ik ben aanhoudend misselijk en kan daardoor niet goed eten en dus niet de juiste voedingstoffen binnen krijgen. De aanbeveling van de gynaecoloog luidt: “Zoveel mogelijk rust en dat in een ziekenhuisbed waar we jou en je ongeboren kind zo goed mogelijk kunnen monitoren.” Zes weken in een ziekenhuisbed. En dat terwijl ik thuis nog een (zorgen)kindje heb van anderhalf jaar voor wie ‘mama’ het centrum van dit heelal is. Wat een dilemma. Maar mijn dochtertje van anderhalf wordt door papa en opa en oma verzorgd. De baby in mijn buik is volledig van mij afhankelijk. En dus, beland ik in een bed. In het toenmalige Sint Jozef streekziekenhuis in Doetinchem.
En ook hier geldt, het kan altijd erger. Naast mij ligt een zwangere vrouw die zeker vijftien jaar ouder is dan ik. Ik ben begin twintig, een piepjonge moeder. Zij loopt tegen de veertig. Verkeert ergens halverwege de zwangerschap van haar eerste kind. Heeft te kampen met een veel te hoge bloedruk en met dreigende weeën. Bij haar is het dringende en dwingende advies; plat, plat en plat. (Zo ging dat in die tijd.) Zij ligt aan een constante bloeddrukmeter en een weeën-CTG en zal dat de rest van haar zwangerschap, dus nog maanden, moeten blijven doen. Iedere beweging of inspanning zorgt voor stijging van haar bloeddruk. Eigenlijk alleen al het kijken naar de monitor. Er is haar beloofd dat als haar bloedruk voldoende stabiel is en blijft, zij een uurtje van haar bed af mag om beneden in de hal van het ziekenhuis, naar de kapper te gaan. Dat is haar ultieme uitje in die dagen. U voelt het aankomen. De volgende morgen, terwijl zij zich rot zit te verheugen op een bezoek aan de kapper en vooral op even van het bed af kunnen, stijgt haar bloeddruk naar ongekende hoogte. En het kappersbezoek wordt weer geannuleerd. Zij huilt van wanhoop. Maar heeft daarnaast geen andere keuze dan het advies van de dokter op te volgen. Het gaat immers om het leven van haar kind.
Die periode heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Ik ben haar, de vrouw in het bed naast mij, nooit vergeten. Haar naam weet ik niet meer. Maar haar tranen en vooral haar vastberadenheid om haar kindje te beschermen, zijn mij tot op de dag van vandaag bij gebleven.
Mijn tweede dochter is gelukkig, gezond geboren, op 30 december 1989. Die oud-en-nieuw bracht ik door in het ziekenhuis. Ik zie mijzelf nog voor het raam staan op de ziekenhuiszaal op 31 december 1989 om 24.00 uur. Kijkend naar het vuurwerk in de verte. Het was met recht ‘a december to remember.’
En die hebben we nu weer. En hoe! December 2020 gaat de geschiedenisboeken in. Als de eenzame crisiskerst tijdens een harde lock-down met bijna onmenselijke maatregelen. Verzoeken om vooral je bejaarde vader of moeder niet op te halen met kerst. De wereld op zijn kop.
Ik denk aan toen. Vertel er mijn dochter van bijna 31 jaar over. Binnenkort is ze jarig. Geen feestje dit jaar. Althans, dat is wat ik haar probeer uit te leggen. Het is moeilijk voor haar en haar buurtjes en vrienden. Stiekem komen zij af en toe toch bij elkaar voor een potje kaarten of gewoon voor de gezelligheid. Maar, houd ik haar voor: het was voor mij toen vanzelfsprekend dat ik een offer moest brengen voor jou. Zes weken absolute rust was echt niet gemakkelijk. En wat te denken van het offer van de vrouw in het bed naast mij? Maanden van verplichte bedrust voor haar kind. En nu, mijn kind, moeten jullie een offer brengen voor ons. De vaders en moeders die tot de risicodoelgroep behoren. Ik zou het mijzelf natuurlijk nooit hebben vergeven als ik destijds onnodige risico’s had genomen, waardoor jij ziek of misschien zelfs dood, geboren zou zijn. En jij zult het jezelf ook nooit vergeven als je één van je (groot)ouders besmet en daarmee in groot gevaar brengt. Toch? Dus, de cirkel is rond. Even volhouden nog, deze december to remember!
Ik wens iedereen een liefdevolle, warme kerst met vooral veel LICHT en HOOP op het nieuwe jaar!
Mede namens het bestuur,
Marika Biacsics – van der Horst
Voorzitter De WijKern
